sábado, 31 de mayo de 2008

Albert Camus

"Le mal qui est dans le monde vient presque toujours de l'ignorance, et la bonne volonté peut faire autant de dégâts que la méchanceté, si elle n'est pas éclairée."

(O mal que hai no mundo ven case sempre da ignorancia, e a boa vontade pode causar tantos estragos coma a maldade, se non a ilumina o coñecemento.)

Albert Camus

lunes, 26 de mayo de 2008

Un lugar llamado Nada

Un home piadoso explicaba aos seus seguidores: ' É malo arrebatar vidas e noble salvalas. Todos os días propóñome salvar 100 vidas. Tiro a miña rede ao lago e saco un centenar de peixes. Deposítoos na beira, onde saltan e se retorcen. "Non temades", dígolles. "Estouvos salvando de morrer afogados". Ao pouco, os peixes cálmanse e quedan quietos. Pero, triste é dicilo, sempre chego tarde. Os peixes morren. E posto que calquera malgasto é malo, levo os peixes mortos ó mercado e véndoos a bon precio. Co diñeiro que obteño, compro máis redes, para poder salvar máis peixes'

ANÓNIMO
(Extraído de Un lugar llamado Nada, Amy Tam)

domingo, 25 de mayo de 2008

La agonía del dragón

"No se podía culpar al pueblo por ello, el pueblo no era nunca culpable de nada, bastante tenían las buenas gentes con preocuparse del bienestar posible, del porvenir de sus hijos. Aunque quizá podría acusarles de estar adormecidos, de inhibirse, de no creer en la política, ¿cómo creer en ella cuando se había convertido en una cueva de asesinos y ladrones? Por eso era necesario jugar fuerte, atreverse a disentir de las raíces, enfrentarlos a todos con la propia miseria, lo contradictorio y lo absurdo de sus vidas, explicarles que en este mundo de arbitrarismos y de explotación, en esta sociedad donde la gente vale según tiene, y no por lo que pueda pensar o sentir, donde el dinero es la única medida de la felicidad, la propiedad sigue siendo un robo y la dicha de los menos cabalga a lomos del oprobio, la deseperanza y la esclavitud de la mayoría"

La agonía del dragón, Juan Luis Cebrián

viernes, 23 de mayo de 2008

Invictus

Out of the night tha covers me,
Black as the pit from pole to pole
I thank whatever gods may be
for my unconquerable soul.

It matters not how strait the gate,
How charged with punishments the scroll.
I am the master of my fate:
I am the captain of my soul.


La noche quedó atrás... pero me envuelve,
Negra como un abismo entre ambos polos;
Doy gracias a los dioses, cualesquiera sean,
Por mi espíritu indómito.

No importa cuán estrecha sea la puerta,
Ni que me halle abrumado de castigos:
Soy capitán triunfante de mi estrella,
Soy dueño de mi espíritu.

William Ernest Henley
(Versión de Juan Rodríguez Chicano)

miércoles, 21 de mayo de 2008

Despabílate amor

Bonjour buon giorno guten morgen
despabílate amor y toma nota
sólo en el tercer mundo
mueren cuarenta mil niños por día
en el plácido cielo despejado
flotan los bombarderos y los buitres
cuatro millones tienen sida
la codicia depila la amazonia


buenos días good morning despabílate
en los ordenadores de la abuela onu
no caben más cadáveres de ruanda
los fundamentalistas degüellan a extranjeros
predica el papa contra los condones
havelange estrangula a maradona


bonjour monsieur le maire
forza italia buon giorno
guten morgen ernst junger
opus dei buenos días
good morning hiroshima


despabílate amor
que el horror amanece

Mario Benedetti

domingo, 18 de mayo de 2008

Poema 19

Puedo escribir los versos más tristes esta noche.

Escribir, por ejemplo: “La noche esta estrellada,

y tiritan, azules, los astros, a lo lejos”.

El viento de la noche gira en el cielo y canta.

Puedo escribir los versos más tristes esta noche.

Yo la quise, y a veces ella también me quiso.

En las noches como ésta la tuve entre mis brazos.

La besé tantas veces bajo el cielo infinito.

Ella me quiso, a veces yo también la quería.

Cómo no haber amado sus grandes ojos fijos.

Puedo escribir los versos más tristes esta noche.

Pensar que no la tengo. Sentir que la he perdido.

Oír la noche inmensa, más inmensa sin ella.

Y el verso cae al alma como al pasto el rocío.

Qué importa que mi amor no pudiera guardarla.

La noche está estrellada y ella no está conmigo.

Eso es todo. A lo lejos alguien canta. A lo lejos.

Mi alma no se contenta con haberla perdido.

Como para acercarla mi mirada la busca.

Mi corazón la busca, y ella no está conmigo.

La misma noche que hace blanquear los mismos árboles.

Nosotros, los de entonces, ya no somos los mismos.

Ya no la quiero, es cierto, pero cuánto la quise.

Mi voz buscaba el viento para tocar su oído.

De otro. Será de otro. Como antes de mis besos.

Su voz, su cuerpo claro. Sus ojos infinitos.

Ya no la quiero, es cierto, pero tal vez la quiero.

Es tan corto el amor, y es tan largo el olvido.

Porque en noches como esta la tuve entre mis brazos,

mi alma no se contenta con haberla perdido.

Aunque éste sea el último dolor que ella me causa,

y éstos sean los últimos versos que yo le escribo.

Veinte poemas de amor y una canción desesperada, Pablo Neruda